και μάλιστα..., ο ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ!!!
Το πως, θα το διαβάσετε παρακάτω...
Πάντως φίλοι και φίλες μου, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο σε τούτη τη ζωή...
Απλά, όταν ξέρεις που πατάς..., ξέρεις και μέχρι που μπορεί να φτάσεις..., αν και με αργά αργά βήματα κάθε φορά...
Ένα στόχο κάθε φορά, τον πιάνεις..., σκέφτεσαι... τον επόμενο και βάζεις στόχο να τον πραγματοποιήσεις...
Αν και αρχάριος σε αυτή τη δραστηριότητα, το τρέξιμο, τα τελευταία χρόνια της ζωής μου, αλλά μία όμορφη δραστηριότητα, ώστε να με ωθήσει να βγω από το σπίτι τα πρωινά των Κυριακών και να κάνω κάτι... για τον εσωτερικό μου κόσμο...
Προσέξτε, ΟΧΙ να σηκωθώ από τον καναπέ, όπως έχουν αράξει οι περισσότεροι από εμάς λόγω των βιωμάτων της καθημερινότητας πλέον..., άλλωστε οι καθημερινές μου υποχρεώσεις μου είναι τόσες πολλές, που δε μου αφήνουν χρόνο για να σκεφτώ κάτι διαφορετικό να πράξω, οπότε μένει μόνο η Κυριακή και αυτή ΟΧΙ κάθε εβδομάδα...
Και ξεκινάμε...
Πριν δυόμισι χρόνια, αν δε κάνω λάθος, πάντα κάθε Μάη γίνεται..., όπου και αν άνοιγα να δω κάτι, διαφήμιση για τις εγγραφές του Αυθεντικού Μαραθώνιου, άλλωστε πλέον Θεσμός
και ένα από τα μεγαλύτερα τουριστικά γεγονότα της χώρας μας που τη διαφημίζουν στο εξωτερικό...
Το σκέφτηκα χωρίς πολλά πολλά...
Τρία αθλητικά γεγονότα, 5χλμ, 10χλμ, Μαραθώνιος.
Γνωρίζοντας ό,τι έχω καλή φυσική κατάσταση γιατί μου αρέσει να περπατώ είτε στην πόλη, είτε στη φύση, δήλωσα τον αγώνα των 5χλμ. για έναν αγώνα μετά από πέντε μήνες και χωρίς να έχω ξανατρέξει σε επίσημο αγώνα.
Σκέφτομαι καλοκαίρι έρχεται..., θα κάνω όλο και καμία προπονησούλα να δω που βρίσκομαι..., άλλο να περπατάς και άλλο να τρέχεις...
Το καλοκαίρι πέρασε..., αλλά εγώ δεν είχα τρέξει λόγω της καθημερινότητας μου...
Σεπτέμβρης μπαίνει και βγήκε έτσι...
Μέσα Οκτώβρη τίποτα...
Παραμονή 28ης Οκτωβρίου και λέω στη σύζυγο πάω στο γηπεδάκι για τρέξιμο...
Με κοιτάει κάπως..., μου είπε να προσέχεις και έφυγα...
Επιστρέφω...
- Με ρωτάει : όλα καλά;
- Ναι μωρέ, το έχω...
Μία εβδομάδα πριν τον αγώνα, μία ακόμη προπόνηση των 25 γύρων (διακοσάρια) συν την αρχή 4-5 γύρους, περπάτημα (προθέρμανση) και δύο τρεις γύρους στο τέλος (αποθεραπεία).
Παραμονή του αγώνα...
Μαύρες σκέψεις, θα τερματίσω ή θα γίνουμε ρεζίλι.
Το συζητάω με το ξάδελφο, έμπειρος, έχει φάει αγώνες διαφόρων αποστάσεων με το κουτάλι...,
είσαι σοβαρός ρε;
Θα κατέβεις, θα τερματίσεις και αυτό είναι... και θα το ξανακάνεις...
Πρωί της Κυριακής στο κέντρο της Αθήνας, γύρω στις επτά, ο αγώνας ξεκίναγε στις 07:45, έδωσα τα ρούχα μου, ετοιμάστηκα, λίγο χαλαρωτικό τρέξιμο και λάβαμε μέρος στην εκκίνηση.
Εκείνο το πρωί, η πόλη ζούσε μία εορτή, κόσμος όλων των ηλικιών, οικογένειες με παιδιά δημοτικού, νήπια, βρέφη σε καρότσια, τα έβλεπες όλα..., οπότε ήταν ένα πανηγυράκι για την πόλη, όπου δεν ήθελες να τελειώσει...
Ο αγώνας ξεκίνησε, τερματίσαμε και σε χρόνο καλό για απροετοίμαστο και για μεσήλικα χωρίς καμία σχεδόν προπόνηση...
Αυτό ήταν...
Από εκεί και πέρα, σχεδόν κάθε Κυριακή τρέχαμε σχεδόν παρέα με το ξάδελφο.
Με την πάροδο του χρόνου και μετά από κανένα εξάμηνο, τα πέντε δε με κάλυπταν..., έτσι προετοίμασα τον εαυτό μου για κάτι περισσότερο..., αφού είχα φτάσει να κάνω επτά - οκτώ χλμ τις Κυριακές.
Έτσι κάποια Ανοιξιάτικη Κυριακή έκανα εννιά χλμ και έτσι προσκόλλησα στα δέκα χλμ.
Τον Οκτώβρη του ίδιου έτους, τα 14 χλμ στον Πειραιά και στον επόμενο αγώνα του
ΑΜΑ στην Αθήνα, είχα αποφασίσει να τρέξω τα 5 χλμ, πιθανόν για τελευταία φορά...
Και έτσι συνέβη, ο χρόνος πολύ μεγάλος για εμένα, αν και μετά από ένα χρόνο πάλι στο ΟΑΚΑ, το ξανάσπασα κατά μισό λεπτό, οπότε αφού ξέρεις που πατάς..., γνωρίζεις ό,τι θες να κάνεις και κάτι διαφορετικό πλέον...
Και αρχίζει να μου μπαίνει το σαράκι του Μαραθώνιου και μάλιστα του αυθεντικού...
Ναι, αλλά πώς;
Χρόνος δεν υπάρχει...
Με αγώνες μόνο των δέκα χλμ. δε βγαίνει..., το πρόβλημα δεν είναι μόνο με τη φυσική κατάσταση και αν την έχεις, αλλά τι γίνεται με τα γόνατα; (ήδη κάτι είχα καταλάβει αυτούς τους τελευταίους έξι μήνες).
Το γόνατο είναι το πιο σημαντικό σ΄έναν αθλητή που ασχολούνται με τα αθλήματα που έχουν κίνηση...
Πέρασαν τρεις μήνες και τρέχαμε δέκα χλμ και αρχές Μαρτίου βλέπω ό,τι διεξάγεται ο αγώνας των 21 χλμ στον Άγιο Κοσμά, ήδη ήξερα τι ήθελα, να τρέξω έναν Μαραθώνιο...
Δηλώνω συμμετοχή...
Κατεβαίνω..., ήξερα τι έπρεπε να κάνω...
Slow tempo και όπου βγει...
Αν αισθανθώ κάτι..., σταματώ κατευθείαν...
Ο αγώνας ξεκινάει..., φτάνω μέχρι το Καβούρι άνετα, ξεκινάμε την επιστροφή και κάπου στη Βούλα, εκεί που είναι, ήταν, μία γνωστή καφετέρια, δε θυμάμαι καλά, ή καλύτερα το τέρμα των λεωφορείων της Βούλας, πιάνουν τα γόνατα, στην έξω πλευρά, πόνος, πόνος.
Έσφιξα τα δόντια, πότε περπατώντας, πότε μισοτρέχοντας, φτάσαμε στο τέρμα.
Τερμάτισα...
Χρόνος κάκιστος, αλλά έτσι τέλειωσα τον πρώτο μου ημι...
Τέλος Μαρτίου, ο δεύτερος ημι και μάλιστα εκτός Αθηνών, ήθελα να τον τρέξω...
Τα πράματα πολύ καλύτερα, το ένα γόνατο (δεξί) με έπιασε 4 χλμ πριν τον τερματισμό, τερμάτισα και βελτιώσαμε και το χρόνο χα χα, τρομάρα μου.
Από εκεί πέρα μέχρι τον Ιούλη, αγώνες των 9-14 χλμ, δηλ. τίποτα για τη συμμετοχή σ΄έναν μαραθώνιο.
Η ψυχή μου και η καρδιά μου το ήθελαν όμως...
Βέβαια δεν είναι μόνο η προπόνηση, αλλά πρέπει να εξασκηθείς και ψυχικά και νοητικά, αν και ψυχικά ήμουν έτοιμος, αλλά πιστεύω ό,τι προετοιμάστηκα και πολύ νοητικά...
Διαβάζοντας διάφορα επιστημονικά άρθρα για τον τερματισμό σ΄ένα Μαραθώνιο αγώνα δρόμου.
Από διατροφή, την εξερεύνηση της διαδρομής και τα στάδια ετοιμότητας σ΄έναν μαραθώνιο.
Ο Μαραθώνιος χωρίζεται σε τρία στάδια...
- Πρώτο στάδιο, η μέση του, δηλ. ένας ημιμαραθώνιος.
- Δεύτερο στάδιο, τα 21-30 χλμ.
- Και τρίτο στάδιο, τα τελευταία δώδεκα χλμ.
Εδώ τα βλέπεις όλα..., διότι εδώ ξεκινάει η προσπάθεια για τον τερματιμό...
Θα διαβάσετε διάφορα, ό,τι είναι η πιο δύσκολη διαδρομή, μακακίες θα έλεγα..., ως προς την καρδιοαναπνευστική λειτουργία, δεν έχει κάποια δυσκολία, δυσκολία έχει για τις καταπονήσεις των γονάτων, λόγω των μεγάλων ανηφοριών σε χλμ., αν είσαι σωστά προετοιμασμένος, δεν έχεις πρόβλημα..., αλλά σαν εμένα; Μονάχα ψυχολογική και νοητική προετοιμασία θέλει... και σωστή διατροφή με πολλά υγρά πάνω απ' όλα...
Και για να τελειώσεις τον αυθεντικό ένας αρχάριος - πρωτάρης, θα πρέπει να έχει κάνει δύο αγώνες στο δρόμο τουλάχιστον > τριών ωρών για να δεις την καταπόνηση του κορμιού, της καρδιάς και του μυαλού.
Σεπτέμβρης 19
Δύο ημιμαραθώνιοι, ένας στην αρχή του μήνα και ένας στις είκοσι.
Και καπάκι, τέλη του μήνα ένας αγώνας των 30χλμ.
Ναι, τερμάτισα... και με καλό χρόνο.
Αυτό ήταν..., ήξερα ό,τι θα τερματίσω...
Οκτώβρης 19
Ο γύρος του Πειραιά και ένας αγώνας των 26 χλμ, όπου το τελευταίο χλμ προς τον τερματσιμό, μου έβγαλε τη γλώσσας έξω..., ανηφορικό με μέτρια κλίση.
Μετά περιμέναμε τη μέρα του αγώνα.
Αυτό που έζησα..., δεν έχει λόγια...
Ήταν ένα πολιτισμικό αθλητικό γεγονός, στο στάδιο του Μαραθώνα, έβλεπες όλες τις φυλές, δεν ήταν ένα πανηγυράκι, αλλά ένα Παγκόσμιο Πανηγύρι.
Μου έκανε εντύπωση, ο κος από τη Χαβάη, τα παιδιά από την Κίνα, τη Ν. Ζηλανδία αν δεν κάνω
λάθος και σκεφτόμουνα, κοίτα εμείς το σκεφτόμαστε ακόμη... για να το πραγματοποιήσουμε...
Λίγο πριν την εκκίνηση, βροχή και αέρας, Πάγωνες..., αλλά ήθελες να ξεκινήσεις...
Προτελευταίο γκρουπ.
Εκκίνηση 09:35 το πρωί., αλλά για μένα είχε ξεκινήσει από το προηγούμενο βράδυ που πήγα και κοιμήθηκα στο ξάδελφό μου.
Ο αγώνας ξεκινάει...
Όλη η διαδρομή πανηγύρι...
Οι στιγμές στη Νέα Μάκρη και στην Αγία Παρασκευή μοναδικές με το
Δώσε 5 με τα παιδιά και τα μωρά...
Δυστυχώς για μένα..., ήξερα κάποια στιγμή θα χτυπήσει το γόνατο και κυρίως το δεξί..., αλλά δε με ένοιαζε..., ήμουν προετοιμασμένος...
Χτύπησε αν δεν κάνω λάθος έξω από τα Goodys στην Παλλήνη, περίπου μέχρι εκεί 28 χλμ. είχα διανύσει...
Και του ξαδέλφου αν και έμπειρος είχε χτυπήσει..., αλλά και αυτός δεν είχε κάνει προετοιμασία λόγω καθημερινότητας, αυτός πιο πολύ έτρεξε για το χατήρι μου, να μου κάνει παρέα...
Φτάσαμε δειλά δειλά μέχρι τη γέφυρα του Σταυρού και από 'κεί και πέρα περπάτημα μέχρι το Hilton με δική του παρότρυνση.
Φτάνουμε στο Hilton, αφού θαυμάσαμε όλη τη Μεσογείων.
Και ξαφνικά τον ακούω να μου φωνάζει, ετοιμάσου ξάδελφε, τελειώσαμε, τρέχουμε για τον τερματισμό...
Περίμενε να πάρω αναπνοή για τον πόνο..., όταν περπάταγα ήμουν μια χαρά, ενώ μετά από είκοσι διασκελισμούς στο τρέξιμο, ο πόνος ξαναγινόταν έντονος.
Έφτασα μέχρι τη Λέσχη Αξιωματικών.
Σταμάτα, του λέω..., να ετοιμάσω το μυαλό μου για τα τελευταία πεντακόσια μέτρα μέχρι να φτάσουμε στη γωνία της Ηρώδου Αττικού.
Παίρνω τις ανάσες μου και προετοιμάζω το μυαλό μου για τον πόνο.
- Ξάδελφε έτοιμος;
- Ναι ρε...
- Φύγαμε...
Και Τερματίσαμε στο Καλλιμάρμαρο, Αγκαλιασμένοι και μέσα στα φιλιά...!!!
5:59:57
G & M
Θα το ξανάκανες Ξάδελφε;
Ναι του χρόνου..., αν θέλει ο Ύψιστος...
σε κάποιο σημείο του άρθρου, σας ανάφερα για κάτι επιστημονικά άρθρα, ε, ναι τα πιο ωραία και κατατοπισμένα και τεκμηριωμένα άρθρα για τον Μαραθώνιο είναι, της κας Πολύζου Μαρίας Πρωταθλήτρια Μαραθώνιου και κάτοχος του Πανελλήνιου ρεκόρ εδώ και εικοσιδύο χρόνια.
