Ελλάδα, ένα Απέραντο Γαλάζιο...
Θα προσπαθήσω μέσα από τις λίγες αράδες που θα γράψω, ν' αναπολήσω το παρελθόν, αλλά και το σήμερα, πώς ήμασταν, πώς είμαστε, αλλά για το πώς θα είμαι, ίσως δεν είμαι σε θέση...να γράψω, να σκεφτώ...
Θα προσπαθήσω μέσα από τη δική μου πορεία στη ζωή και ως γόνος μεσαίας αστικής οικογένειας από τα κατώτερα στρώματά της να περιγράψω την Ελλάδα μου όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά...
Σχολείο, οικογένεια, παρέες...Το τρίπτυχο της αγνής ζωής και της επιτυχίας!
Με ότι είχες, πέρναγες, δεν σκεφτόσουν τα υπάρχοντα του γείτονα...
Ξύπναγες το πρωί, πότε με ευκολία, πότε με δυσκολία για το σχολείο. Έπαιρνες από τη μαμά το χαρτζιλίκι για το σχολείο, πότε δίφραγκο, πότε τάληρο, αν περίσσευε στην οικογένεια και βέβαια όχι κάθε μέρα.
Τελείωνε το σχολείο, μεσημεριανό φαγητό με τη μαμά, διάβασμα και περίμενες το μπαμπά για να παίξεις μαζί του...Το βράδυ το πολύ στις 9:00-9:30 για ύπνο
Σάββατο βράδυ, ιεροτελεστία για την οικογένεια, ήταν η απόδραση από την καθημερινότητα, βόλτα με το μπαμπά και μαμά για φαγητό (πίτσα, σουβλάκι), πότε μόνοι, πότε με παρέες. Αυτό δε γινόταν κάθε Σάββατο, γιατί το άλλο Σάββατο διοργανωνόταν τραπέζι στο σπίτι είτε στο σπίτι φίλων.
Κυριακή είτε Εκκλησία, είτε κάποια εκδρομή με τη συγκοινωνία, δεν υπήρχαν αυτοκίνητα τότε...Δροσιά, Πεντέλη, Γλυφάδα, Σαλαμίνα μέρη ονειρεμένα τότε. Εντάξει η Γλυφάδα λόγω της βάσης ήταν πιο αναπτυγμένη.
Για να αποκτήσεις κάτι, τότε, έχυνες αίμα και ιδρώτα, φοβερή οικονομία από την οικογένεια, αλλά ο στόχος γινόταν πραγματικότητα και σημειωτέον δεν υπήρχαν δάνεια ούτε στεγαστικά, ούτε καταναλωτικά...
Τα χρόνια περνάνε και αλλαγές στη ζωή μας πραγματοποιούνται, ακόμη και στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Από τα 40 χρόνια της συντηρητικής παράταξης, περάσαμε στα 28 χρόνια σοσιαλιστικής κυβέρνησης, σοσιαλιστική στους τύπους...
Οι ανάγκες μας μεγαλώνουν, ο κόσμος αρχίζει μία διαφορετική ζωή από το χθες.
Αρχίζουμε και ξοδεύουμε περισσότερα χωρίς να σκεφτόμαστε το αύριο, στο χθες αυτό δε γινόταν με τίποτα.
Τη δεκαετία 90-2000, οι περισσότερες οικογένειες αποκτούν αυτοκίνητο, στη δεκαετία 2000-10, σχεδόν όλες οι οικογένειες στάνταρ 2 αυτοκίνητα, πολλές και τρία και το πιο σημαντικό όλοι αποκτούν σπίτι πάνω από τις δυνατότητες τους με Δάνειο. Ναι η λέξη Δάνειο, αποτελεί πλέον τροχοπέδη στη ζωή του Νεοέλληνα, αν δεν έχεις, ίσως δεν είσαι και ιν, είσαι άουτ από τη μόδα της εποχής.
Γινόμαστε απόμακροι από όλους και όλα, με τον γείτονα δεν ανταλλάσσουμε πλέον ούτε καλημέρα...,μας νοιάζει το Εγώ μας και όχι το Εμείς...
Δεν πιστεύουμε πουθενά ούτε σε θρησκεία, αλλά ούτε και σε αξίες..., τα ισοπεδώνουμε όλα...Κοιμόμαστε τα βράδυα και σκεφτόμαστε πως θα αποκτήσουμε περισσότερα...
Σε γενικές γραμμές, χάνουμε την Ανθρωπιά μας...
Γιατί;
Κανείς μας δεν μπορεί να το απαντήσει... ή καλύτερα, η εύκολη απάντηση ότι για όλα φταίει το πολιτικοκοινωνικό σύστημα της νέας τάξης πραμάτων. Λες, και εμείς δεν είμαστε υπαίτιοι γι' αυτό...
Τώρα για το αύριο δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω...πως θα είμαστε...Ίσως να φταίει, ότι τα έχουμε όλοι μας αφήσει στη μοίρα τους, δηλ. όπως έρθουν τα πράματα...Λάθος μας, αλλά;
Δεν γνωρίζουν ούτε τα μεγάλα κεφάλια της κοινωνίας μας να μας απαντήσουν σε αυτό τον προβληματισμό μας...
Επίσης, δεν υπάρχει το άτομο που θα σε εμπνεύσει με αξίες και ηθική για να σε τραβήξει προς τα εμπρός...
Οι πολιτικοί μας τα ξεπουλάνε όλα με ευκολία...
Οι Έλληνες Επιχειρηματίες έχουν αφήσει τις επιχειρήσεις τους στη μοίρα τους, δεν προσπαθούν για το αύριο..., ίσως να οφείλεται ότι οι περισσότεροι από δαύτους που απασχολούν ή απασχολούσαν από 15 άτομα και πάνω, έχουν κάνει τη καβάντζα τους και δεν ενδιαφέρονται πλέον...
Και όλοι μας λέμε, Βοήθα Παναγιά μου να έχουμε την υγειά μας..., αν και αυτή στις μέρες μας μπορεί να χαθεί πανεύκολα, διότι έχει χαθεί μέσα μας κάθε μήνυμα αισιοδοξίας...
Βοηθάτε αλλήλους για να ξανά ΑΝΑΣΤΗΘΟΥΜΕ και να ξαναχαμογελάσουμε...
Θα προσπαθήσω μέσα από τις λίγες αράδες που θα γράψω, ν' αναπολήσω το παρελθόν, αλλά και το σήμερα, πώς ήμασταν, πώς είμαστε, αλλά για το πώς θα είμαι, ίσως δεν είμαι σε θέση...να γράψω, να σκεφτώ...
Θα προσπαθήσω μέσα από τη δική μου πορεία στη ζωή και ως γόνος μεσαίας αστικής οικογένειας από τα κατώτερα στρώματά της να περιγράψω την Ελλάδα μου όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά...
Σχολείο, οικογένεια, παρέες...Το τρίπτυχο της αγνής ζωής και της επιτυχίας!
Με ότι είχες, πέρναγες, δεν σκεφτόσουν τα υπάρχοντα του γείτονα...
Ξύπναγες το πρωί, πότε με ευκολία, πότε με δυσκολία για το σχολείο. Έπαιρνες από τη μαμά το χαρτζιλίκι για το σχολείο, πότε δίφραγκο, πότε τάληρο, αν περίσσευε στην οικογένεια και βέβαια όχι κάθε μέρα.
Τελείωνε το σχολείο, μεσημεριανό φαγητό με τη μαμά, διάβασμα και περίμενες το μπαμπά για να παίξεις μαζί του...Το βράδυ το πολύ στις 9:00-9:30 για ύπνο
Σάββατο βράδυ, ιεροτελεστία για την οικογένεια, ήταν η απόδραση από την καθημερινότητα, βόλτα με το μπαμπά και μαμά για φαγητό (πίτσα, σουβλάκι), πότε μόνοι, πότε με παρέες. Αυτό δε γινόταν κάθε Σάββατο, γιατί το άλλο Σάββατο διοργανωνόταν τραπέζι στο σπίτι είτε στο σπίτι φίλων.
Κυριακή είτε Εκκλησία, είτε κάποια εκδρομή με τη συγκοινωνία, δεν υπήρχαν αυτοκίνητα τότε...Δροσιά, Πεντέλη, Γλυφάδα, Σαλαμίνα μέρη ονειρεμένα τότε. Εντάξει η Γλυφάδα λόγω της βάσης ήταν πιο αναπτυγμένη.
Για να αποκτήσεις κάτι, τότε, έχυνες αίμα και ιδρώτα, φοβερή οικονομία από την οικογένεια, αλλά ο στόχος γινόταν πραγματικότητα και σημειωτέον δεν υπήρχαν δάνεια ούτε στεγαστικά, ούτε καταναλωτικά...
Τα χρόνια περνάνε και αλλαγές στη ζωή μας πραγματοποιούνται, ακόμη και στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Από τα 40 χρόνια της συντηρητικής παράταξης, περάσαμε στα 28 χρόνια σοσιαλιστικής κυβέρνησης, σοσιαλιστική στους τύπους...
Οι ανάγκες μας μεγαλώνουν, ο κόσμος αρχίζει μία διαφορετική ζωή από το χθες.
Αρχίζουμε και ξοδεύουμε περισσότερα χωρίς να σκεφτόμαστε το αύριο, στο χθες αυτό δε γινόταν με τίποτα.
Τη δεκαετία 90-2000, οι περισσότερες οικογένειες αποκτούν αυτοκίνητο, στη δεκαετία 2000-10, σχεδόν όλες οι οικογένειες στάνταρ 2 αυτοκίνητα, πολλές και τρία και το πιο σημαντικό όλοι αποκτούν σπίτι πάνω από τις δυνατότητες τους με Δάνειο. Ναι η λέξη Δάνειο, αποτελεί πλέον τροχοπέδη στη ζωή του Νεοέλληνα, αν δεν έχεις, ίσως δεν είσαι και ιν, είσαι άουτ από τη μόδα της εποχής.
Γινόμαστε απόμακροι από όλους και όλα, με τον γείτονα δεν ανταλλάσσουμε πλέον ούτε καλημέρα...,μας νοιάζει το Εγώ μας και όχι το Εμείς...
Δεν πιστεύουμε πουθενά ούτε σε θρησκεία, αλλά ούτε και σε αξίες..., τα ισοπεδώνουμε όλα...Κοιμόμαστε τα βράδυα και σκεφτόμαστε πως θα αποκτήσουμε περισσότερα...
Σε γενικές γραμμές, χάνουμε την Ανθρωπιά μας...
Γιατί;
Κανείς μας δεν μπορεί να το απαντήσει... ή καλύτερα, η εύκολη απάντηση ότι για όλα φταίει το πολιτικοκοινωνικό σύστημα της νέας τάξης πραμάτων. Λες, και εμείς δεν είμαστε υπαίτιοι γι' αυτό...
Τώρα για το αύριο δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω...πως θα είμαστε...Ίσως να φταίει, ότι τα έχουμε όλοι μας αφήσει στη μοίρα τους, δηλ. όπως έρθουν τα πράματα...Λάθος μας, αλλά;
Δεν γνωρίζουν ούτε τα μεγάλα κεφάλια της κοινωνίας μας να μας απαντήσουν σε αυτό τον προβληματισμό μας...
Επίσης, δεν υπάρχει το άτομο που θα σε εμπνεύσει με αξίες και ηθική για να σε τραβήξει προς τα εμπρός...
Οι πολιτικοί μας τα ξεπουλάνε όλα με ευκολία...
Οι Έλληνες Επιχειρηματίες έχουν αφήσει τις επιχειρήσεις τους στη μοίρα τους, δεν προσπαθούν για το αύριο..., ίσως να οφείλεται ότι οι περισσότεροι από δαύτους που απασχολούν ή απασχολούσαν από 15 άτομα και πάνω, έχουν κάνει τη καβάντζα τους και δεν ενδιαφέρονται πλέον...
Και όλοι μας λέμε, Βοήθα Παναγιά μου να έχουμε την υγειά μας..., αν και αυτή στις μέρες μας μπορεί να χαθεί πανεύκολα, διότι έχει χαθεί μέσα μας κάθε μήνυμα αισιοδοξίας...
Βοηθάτε αλλήλους για να ξανά ΑΝΑΣΤΗΘΟΥΜΕ και να ξαναχαμογελάσουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου