Αλήθεια υπάρχει στις μέρες που ζούμε, συναδελφικότητα;
Νομίζω, πως ΟΧΙ...
Θα συλλογιστώ δυστυχώς... Κάποτε στα χρόνια των γονιών μας, ίσως, υπήρχε...Αν και τότε πιο δύσκολα χρόνια και με πολιτικές αντιπαλότητες, οι άνθρωποι ήταν πιο "Ά"νθρωποι. Βοηθούσε ο ένας τον άλλο και ειδικά στις λύπες, ο ένας συμπονούσε και βοηθούσε τον άλλο, έστω και με τα πενιχρά μέσα, τα οποία διέθεταν...
Και ερχόμαστε πλέον στη δεκαετία του 90,00 και 10, όπου ο καταναλωτισμός μπήκε για τα καλά στη ζωή μας και γίναμε ζώα, συγνώμη, λάθος λέξη, διότι και τα ζώα έχουν αισθήματα, μάλλον μισητά αντικείμενα πάνω στον πλανήτη Γη.
Στις μέρες μας, ο ένας βλέπει τον άλλο σαν αντίπαλη καρέκλα, ακόμα και όταν δεν εμπλέκονται στο ίδιο αντικείμενο. Η ζήλεια σε όλο της το μεγαλείο...
Και αναρωτιέσαι...Θεέ μου, γιατί; Τί τους έφταιξα; Αν θέλουν να σε τελειώσουν, γιατί δεν το κάνουν με τίμιο τρόπο; Βρε αδελφέ μου δε σε γουστάρω άλλο στη δούλεψη μου...,θα βρω άλλον και καλύτερο και πιο οικονομικό...
Αλλά το να φτάνουν σε σημείο στο να σε εξευτελίζουν για ένα κομμάτι ψωμί πλέον και να σε κάνουν υποτελή τους, πάει πολύ...
Ας αλλάξουμε νώτα, αδέλφια μου, και κάτι θα καταφέρουμε να αλλάξουμε... και μη δίνουμε δικαιώματα να λέει ο κάθε καραγκιόζης το κοντό του και μακρύ του π.χ. μαζί τα φάγαμε, διότι αν τα είχα φάει μαζί του, θα ήμουν τώρα αλλού...και όχι να με πνίγει το δίκιο μου και να μου κάθεται στο λαιμό σα να χάνω την ανάσα μου...
Αδέλφια, να αλλάξουμε ρότα...,όλοι σε τούτη τη ζωή από μάνα και πατέρα ερχόμαστε και να κοιτάμε και λίγο τις ανάγκες του συναδέλφου γιατί κανένας συνάδελφος δεν τρώει από το ψωμί του αλλουνού...
Αυτές τις λίγες αράδες τις γράφω μετά από μία συζήτηση που είχα, πριν κάποιες ημέρες, με μία καλή φίλη από το Βαρδάρη (Δήμητρα Τ.) και σας παραθέτω το άρθρο της για το συγκεκριμένο θέμα.
Δήμητρα σε ευχαριστώ θερμά για τη συμμετοχή σου στο Ιστολόγιο!
Όταν στη ζωή σου δουλεύεις συνεχώς στον ιδιωτικό τομέα, συναντάς όλους σχεδόν τους τύπους των ανθρώπων.Στην αρχή, προσπαθείς να κάνεις σωστά τη δουλειά σου και δεν σε απασχολεί τίποτε άλλο. Με την πάροδο των ημερών αρχίζει το "μικρόβιο" να σε ενοχλεί, αυτό της συναδελφικότητας.Αν είσαι φρέσκος στον χώρο, οι παλιοί θα σε ζυγίσουν. Αν είσαι από τους παλιούς, θα ζυγίσεις εσύ τον φρέσκο.
Μέχρι εδώ καλά.
Οι τριβές σιγά σιγά εμφανίζονται. Βέβαια δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε φύλα ανθρώπων γιατί απαιτεί μια άλλη αναφορά αυτό το ζήτημα.
Ας δούμε τα πράγματα ουδέτερα, όχι τι συμβαίνει μεταξύ αντρών και γυναικών!
Το να θέλεις να δείξεις προς τον εργοδότη σου,πόσο καλός και άξιος υπάλληλος είσαι, είναι κάτι καλό.Το να θέλεις να το δείξεις αφανίζοντας τους συναδέλφους σου είναι κάτι κακό. Και το δεύτερο γίνεται συχνά.
Επίσης ένας τρόπος να δείξεις πόσο καλός και άξιος είσαι, περιλαμβάνει και πριόνισμα των καρεκλών των συναδέλφων! Για να δείξουν εκείνοι πιο κοντοί από σένα φυσικά. Επίσης πολύ συχνή τακτική.
Το να τα έχεις με όλους καλά είναι ουτοπικό, αδύνατο!
Υπάρχει και η άλλη τακτική, φαίνεται να τα έχεις καλά με όλους τους συναδέλφους σου αλλά τα έχεις ακόμα καλύτερα με τον εργοδότη σου! Εκεί είναι που αισθάνεσαι δυνατός, πανίσχυρος.
Βέβαια κάποτε μου είχαν πει ότι όταν ένας προϊστάμενος θέλει να "κάψει" έναν υπάλληλο, που αναρριχάται με νύχια και με δόντια,και αυτό το αντιληφθεί, τον προωθεί απότομα. Και όντως το έχω δει να γίνεται με συνάδελφο κάποτε...και κάηκε!
Η συναδελφικότητα δεν χαρακτηρίζει τον Έλληνα, διότι εφαρμόζει σχεδόν πάντα το "να ψωφίσει η κατσίκα του γείτονα".
Δεν ασχολείται με το τι μπορεί να κάνει ο ίδιος αλλά πως θα καταστρέψει τον διπλανό του.
Μόνο σε στιγμές υψηλού κινδύνου, εκεί που όλοι αισθάνονται την ανάσα της καταστροφής, γίνονται ένα σώμα, μια ψυχή! Πέρα από αυτή την περίπτωση, κατασπαραζόμαστε σαν τα θηρία.
Η εμπειρία μου λοιπόν μου δίδαξε ότι καλό θα ήταν να προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο για τον εαυτό μας και την θέση την οποία υπηρετούμε σε οποιαδήποτε εργασία.
Να τιμούμε το ψωμί που τρώμε και να λειτουργούμε σεμνά όχι όμως βλακωδώς. Με αξιοπρέπεια και συνέπεια, με την συνείδησή μας καθαρή. Και γιατί όχι, να βοηθούμε τους συναδέλφους όταν θέλουν λίγη βοήθεια. Ποτέ δεν βγήκα χαμένη προσφέροντας βοήθεια σε συνάδελφο. Βγήκα χαμένη όταν ήρθα αντιμέτωπη με ανθρώπους που μου "πριόνιζαν" την καρέκλα μου, αλλά με γυαλόχαρτο, λίγο λίγο.
Το αποτέλεσμα ήταν η ανεργία. Φυσικά ο εργοδότης που με εκτιμούσε και το έδειχνε, δεν πήρε θέση, ίσως γιατί κατά την γνώμη του, δεν εκπροσωπούσα επάξια το γυναικείο φύλο...αν γίνομαι αντιληπτή.
Κλείνοντας να πω ότι για ένα γεγονός αισθάνομαι περήφανη και κερδισμένη, ότι από κάθε εργασία έμαθα πολλά, πήρα εφόδια για την μετέπειτα εργασιακή μου σταδιοδρομία.
Με εκτίμηση,
Δήμητρα Τ.
Ευχαριστώντας τη Δήμητρα για το άρθρο της, το οποίο αποτελεί βίωμα ψυχής και ζωής ν' αναφέρω ότι οι αυλικοί των αφεντικών έχουν κάποια στιγμή "ξαφνικό Θάνατο" από τον ίδιο τον αφέντη τους.
Αντίθετα, ο εργατικός και Αξιοπρεπής Υπάλληλος, κάποια στιγμή, θα βρει το δρόμο του...
Αξιοπρεπής, Ευγενικός Υπάλληλος δε σημαίνει αδύνατο πλάσμα, ούτε υποτελή ον, αντίθετα είναι χαρισματικά ιδεώδη, τα οποία απουσιάζουν στις μέρες μας...
Νομίζω, πως ΟΧΙ...
Θα συλλογιστώ δυστυχώς... Κάποτε στα χρόνια των γονιών μας, ίσως, υπήρχε...Αν και τότε πιο δύσκολα χρόνια και με πολιτικές αντιπαλότητες, οι άνθρωποι ήταν πιο "Ά"νθρωποι. Βοηθούσε ο ένας τον άλλο και ειδικά στις λύπες, ο ένας συμπονούσε και βοηθούσε τον άλλο, έστω και με τα πενιχρά μέσα, τα οποία διέθεταν...
Και ερχόμαστε πλέον στη δεκαετία του 90,00 και 10, όπου ο καταναλωτισμός μπήκε για τα καλά στη ζωή μας και γίναμε ζώα, συγνώμη, λάθος λέξη, διότι και τα ζώα έχουν αισθήματα, μάλλον μισητά αντικείμενα πάνω στον πλανήτη Γη.
Στις μέρες μας, ο ένας βλέπει τον άλλο σαν αντίπαλη καρέκλα, ακόμα και όταν δεν εμπλέκονται στο ίδιο αντικείμενο. Η ζήλεια σε όλο της το μεγαλείο...
Και αναρωτιέσαι...Θεέ μου, γιατί; Τί τους έφταιξα; Αν θέλουν να σε τελειώσουν, γιατί δεν το κάνουν με τίμιο τρόπο; Βρε αδελφέ μου δε σε γουστάρω άλλο στη δούλεψη μου...,θα βρω άλλον και καλύτερο και πιο οικονομικό...
Αλλά το να φτάνουν σε σημείο στο να σε εξευτελίζουν για ένα κομμάτι ψωμί πλέον και να σε κάνουν υποτελή τους, πάει πολύ...
Ας αλλάξουμε νώτα, αδέλφια μου, και κάτι θα καταφέρουμε να αλλάξουμε... και μη δίνουμε δικαιώματα να λέει ο κάθε καραγκιόζης το κοντό του και μακρύ του π.χ. μαζί τα φάγαμε, διότι αν τα είχα φάει μαζί του, θα ήμουν τώρα αλλού...και όχι να με πνίγει το δίκιο μου και να μου κάθεται στο λαιμό σα να χάνω την ανάσα μου...
Αδέλφια, να αλλάξουμε ρότα...,όλοι σε τούτη τη ζωή από μάνα και πατέρα ερχόμαστε και να κοιτάμε και λίγο τις ανάγκες του συναδέλφου γιατί κανένας συνάδελφος δεν τρώει από το ψωμί του αλλουνού...
Αυτές τις λίγες αράδες τις γράφω μετά από μία συζήτηση που είχα, πριν κάποιες ημέρες, με μία καλή φίλη από το Βαρδάρη (Δήμητρα Τ.) και σας παραθέτω το άρθρο της για το συγκεκριμένο θέμα.
Δήμητρα σε ευχαριστώ θερμά για τη συμμετοχή σου στο Ιστολόγιο!
Όταν στη ζωή σου δουλεύεις συνεχώς στον ιδιωτικό τομέα, συναντάς όλους σχεδόν τους τύπους των ανθρώπων.Στην αρχή, προσπαθείς να κάνεις σωστά τη δουλειά σου και δεν σε απασχολεί τίποτε άλλο. Με την πάροδο των ημερών αρχίζει το "μικρόβιο" να σε ενοχλεί, αυτό της συναδελφικότητας.Αν είσαι φρέσκος στον χώρο, οι παλιοί θα σε ζυγίσουν. Αν είσαι από τους παλιούς, θα ζυγίσεις εσύ τον φρέσκο.
Μέχρι εδώ καλά.
Οι τριβές σιγά σιγά εμφανίζονται. Βέβαια δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε φύλα ανθρώπων γιατί απαιτεί μια άλλη αναφορά αυτό το ζήτημα.
Ας δούμε τα πράγματα ουδέτερα, όχι τι συμβαίνει μεταξύ αντρών και γυναικών!
Το να θέλεις να δείξεις προς τον εργοδότη σου,πόσο καλός και άξιος υπάλληλος είσαι, είναι κάτι καλό.Το να θέλεις να το δείξεις αφανίζοντας τους συναδέλφους σου είναι κάτι κακό. Και το δεύτερο γίνεται συχνά.
Επίσης ένας τρόπος να δείξεις πόσο καλός και άξιος είσαι, περιλαμβάνει και πριόνισμα των καρεκλών των συναδέλφων! Για να δείξουν εκείνοι πιο κοντοί από σένα φυσικά. Επίσης πολύ συχνή τακτική.
Το να τα έχεις με όλους καλά είναι ουτοπικό, αδύνατο!
Υπάρχει και η άλλη τακτική, φαίνεται να τα έχεις καλά με όλους τους συναδέλφους σου αλλά τα έχεις ακόμα καλύτερα με τον εργοδότη σου! Εκεί είναι που αισθάνεσαι δυνατός, πανίσχυρος.
Βέβαια κάποτε μου είχαν πει ότι όταν ένας προϊστάμενος θέλει να "κάψει" έναν υπάλληλο, που αναρριχάται με νύχια και με δόντια,και αυτό το αντιληφθεί, τον προωθεί απότομα. Και όντως το έχω δει να γίνεται με συνάδελφο κάποτε...και κάηκε!
Η συναδελφικότητα δεν χαρακτηρίζει τον Έλληνα, διότι εφαρμόζει σχεδόν πάντα το "να ψωφίσει η κατσίκα του γείτονα".
Δεν ασχολείται με το τι μπορεί να κάνει ο ίδιος αλλά πως θα καταστρέψει τον διπλανό του.
Μόνο σε στιγμές υψηλού κινδύνου, εκεί που όλοι αισθάνονται την ανάσα της καταστροφής, γίνονται ένα σώμα, μια ψυχή! Πέρα από αυτή την περίπτωση, κατασπαραζόμαστε σαν τα θηρία.
Η εμπειρία μου λοιπόν μου δίδαξε ότι καλό θα ήταν να προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο για τον εαυτό μας και την θέση την οποία υπηρετούμε σε οποιαδήποτε εργασία.
Να τιμούμε το ψωμί που τρώμε και να λειτουργούμε σεμνά όχι όμως βλακωδώς. Με αξιοπρέπεια και συνέπεια, με την συνείδησή μας καθαρή. Και γιατί όχι, να βοηθούμε τους συναδέλφους όταν θέλουν λίγη βοήθεια. Ποτέ δεν βγήκα χαμένη προσφέροντας βοήθεια σε συνάδελφο. Βγήκα χαμένη όταν ήρθα αντιμέτωπη με ανθρώπους που μου "πριόνιζαν" την καρέκλα μου, αλλά με γυαλόχαρτο, λίγο λίγο.
Το αποτέλεσμα ήταν η ανεργία. Φυσικά ο εργοδότης που με εκτιμούσε και το έδειχνε, δεν πήρε θέση, ίσως γιατί κατά την γνώμη του, δεν εκπροσωπούσα επάξια το γυναικείο φύλο...αν γίνομαι αντιληπτή.
Κλείνοντας να πω ότι για ένα γεγονός αισθάνομαι περήφανη και κερδισμένη, ότι από κάθε εργασία έμαθα πολλά, πήρα εφόδια για την μετέπειτα εργασιακή μου σταδιοδρομία.
Με εκτίμηση,
Δήμητρα Τ.
Ευχαριστώντας τη Δήμητρα για το άρθρο της, το οποίο αποτελεί βίωμα ψυχής και ζωής ν' αναφέρω ότι οι αυλικοί των αφεντικών έχουν κάποια στιγμή "ξαφνικό Θάνατο" από τον ίδιο τον αφέντη τους.
Αντίθετα, ο εργατικός και Αξιοπρεπής Υπάλληλος, κάποια στιγμή, θα βρει το δρόμο του...
Αξιοπρεπής, Ευγενικός Υπάλληλος δε σημαίνει αδύνατο πλάσμα, ούτε υποτελή ον, αντίθετα είναι χαρισματικά ιδεώδη, τα οποία απουσιάζουν στις μέρες μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου