Τρύγος

Κατά πολλούς το τέλος του Θέρους...
Ανάλογα τις κλιματολογικές συνθήκες της κάθε περιοχής, από τα μέσα Αυγούστου μέχρι τέλη Σεπτέμβρη σε κάθε χωριό με αμπέλια, έχουμε και μία ξεχωριστή σπιτική εορτή.
Η κάθε οικογένεια συμμετέχει πλήρης στο τελετουργικό του Τρύγου με μπροστάρη τον πάτερ Φαμίλια της κάθε οικογένειας...

Αφού γίνει ο έλεγχος των τσαμπιών (σταφύλια), ό,τι είναι έτοιμα για τρύγημα, ο αρχηγός της οικογένειάς δίνει το σύνθημα για το τρύγισμα του αμπελιού.
Η διαδικασία αυτή γίνεται με το διαθλασίμετρο, όπου μετράμε την ωρίμανση της ρόγας, βέβαια για τους παλαιούς, αυτό γίνεται εμπειρικά, είτε το δοκιμάζουν οι ίδιοι, είτε παρακολουθούν τα σπουργιτάκια πότε ξεκινούν να τσιμπάνε...
Επίσης, για να ξεκινήσει ο τρύγος χρειάζονται και άτομα...όταν, μάλιστα για αμπέλι ενός στρέμματος, χρειάζονται τουλάχιστον 3-5 άτομα.

Το πρώτο πράμα που χρειαζόμαστε είναι να έχουμε κοφίνια ή καφάσια για τη συγκομιδή και τη

μεταφορά των σταφυλιών στο λινό (πατητήρι στην καθομιλούμενη...), λινά σε άλλα μέρη, ανάλογα το μέρος, το πατητήρι έχει τη δική του έκφραση.
Αφού τα συγκεντρώσουμε όλα, αρχίζει η εορτή, το "πάτημα" στων σταφυλιών.
Στις μέρες μας το πάτημα των σταφυλιών είναι σύντομο, διότι αμέσως μετά τα περνάμε από το σπαστήρα, τα παλαιά χρόνια, σπαστήρας δεν υπήρχε, οπότε το πάτημα έπαιρνε πολλές ώρες...
Ο πρώτος μούστος φεύγει από το πατητήρι και μέσω υποτυπώδους φίλτρου (σα σουρωτήρι), το μαζεύουμε σε μία δεύτερη τσιμεντένια δεξαμενή για να μην περνάνε τα τσαμπιά και από εκεί σε

πλαστικά δοχεία για να τα μεταφέρουμε στα βαρέλια, πλαστικά ή ξύλινα, αφού πρώτα έχουν καθαριστεί... από το κρασί της περασμένης χρονιάς.
Στη συνέχεια τα σταφύλια, τα οδηγούμε στον σπαστήρα, όπου πετυχαίνουμε τη σύνθλιψη του και μετά τα οδηγούμε στην "καλαμωτή", "ζυστριφιά", έτσι ονομάζονται στον ιδιαίτερο τόπο καταγωγής μου (σταφυλοπιεστήριο στην καθομιλούμενη...), σε κάποια άλλα μέρη της Ελλάδας, "καλλιάργα".

για να βγάλουμε και το υπόλοιπο μούστο που έχει περισσέψει.
Το μεταφέρουμε στα βαρέλια μας, δεν τα ταπώνουμε, τα αφήνουμε ανοιχτά, κλείνοντάς τα με σήτα ή χοντρό τούλι, όχι μόνο για να μην μπουν διάφορα έντομα μέσα στο βαρέλι, αλλά για να μην έχουμε καμιά έκρηξη του βαρελιού κατά τη βράση του μούστου.

Σε 30-40 μέρες, αφού το κρασί μας έχει γίνει, ταπώνουμε τα βαρέλια μας.

Πριν μεταφέρουμε το μούστο μας στα βαρέλια, κάνουμε μέτρηση του μούστου μας με το μουστόμετρο.

Σύμφωνα με τους παλαιούς, αν το βρούμε από 12,5 - 13,5 βαθμούς δεν το πειράζουμε, αν και 13,5 βαθμοί είναι αρκετά δυνατό...
Πάνω από 13,5 βαθμούς το ρίχνουμε χρησιμοποιώντας στο βαρέλι νερό, αν κάτω από 12,5 βαθμοί, αδύνατο και συμπληρώνουμε με ζάχαρη. ΟΧΙ χημικά...
Ανεβάζουμε τους βαθμούς μούστου, προσθέτοντας στα 100 lt μούστου, 2 κιλά ζάχαρη για να αυξήσουμε ένα βαθμό μούστο.
Αντίθετα, για να κατεβάσουμε ένα βαθμό μούστου, προσθέτουμε 6 λίτρα νερό σε 100 λίτρα μούστο.
Για τους σημερινούς οινολόγους, το κρασί θεωρείται ιδανικό μεταξύ 12-12,5 βαθμών...
Ο βαθμός μούστου είναι διαφορετική μονάδα μέτρησης από το βαθμούς αλκοόλ, όπου αναγράφουν οι ετικέτες στα μπουκάλια, 13 βαθμοί μούστου που μετράμε, ισοδυναμεί περίπου σε 13,5 βαθμούς αλκοόλ.