Ή στο ίδιο έργο θεατές...,όπως λέει και το ομώνυμο τραγούδι!
Θα σας περιγράψω προσωπική μου μαρτυρία, όπως την έζησα μέσα από τη συγκέντρωση κατά της ψήφισης των μέτρων του Γ΄μνημονίου (ακολουθεί και Δ΄..., για να μην ξεχνιόμαστε).
Σημείο συνάντησης με την παρέα μου, δύο πολύ γνωστά σημεία του Κέντρου, ανάλογα με τον κόσμο που είναι συγκεντρωμένος..., είτε στο ένα, είτε στο άλλο σημείο.
Ήταν γύρω στις 18:00, που πλησίαζα την Πλατεία Συντάγματος από Ερμού. Μόλις έφτασα στο β΄ στενό κάτω από την πλατεία (οδός Βουλής), ο κόσμος ασφυκτικά πιεσμένος ο ένας πάνω στον άλλο, αφήνοντας μόνο ένα με 2 μέτρα δεξιά - αριστερά για να περνάνε οι περαστικοί.
Φτάνω στο πρώτο σημείο, δεν μπορούσα να σταθώ λόγω συνάθροισης υπερβολικού κόσμου.
Οπότε ξεκινάω για το β΄σημείο, κεντρικό σημείο της Οδού Σταδίου.
Κάνοντας όλη αυτή τη διαδρομή, από Ερμού μέχρι μέσα Σταδίου, έβλεπα πολλούς μέσα στο πλήθος να ανεμίζουν σημαίες λευκές με κάτι κόκκινο και μπλε επάνω τους.
Αμέσως το μυαλό μου, Συριζαίοι, τόσος πολύ κόσμος;
Τελικά αφού διέκρινα καλά τα χαρακτηριστικά των σημαιών που ανέμιζαν, κατάλαβα ότι ήταν η ομάδα του Πάμε.
Να σας πω την αλήθεια, με ένα ευχάριστο εσωτερικό συναίσθημα, τόσο πολύ κόσμος σα στρατιωτάκια, και δε θέλουν να κυβερνήσουν; Γιατί;
Από τη στιγμή που έχουν τόσα στρατολογημένα μέλη, πιστεύω με 5 καλές προτάσεις στο πρόγραμμά τους, ό,τι είναι πολύ εύκολο να πάρουν και άλλους πολλούς πολίτες και ειδικά από τους ανένταχτους και να δούμε το κάτι, το διαφορετικό, βρε αδελφέ μου!
Το να γαβγίζεις μόνο 40 χρόνια, δεν είναι λύση...
Θα μου πείτε τώρα γιατί σας τα γράφω όλα αυτά;
Παρακάτω...και τελειώνοντας το άρθρο μου, θα καταλάβετε...Επέστρεψα σπίτι μου αηδιασμένος απ' όλους και όλα.
Όταν αποφασίζω να συμμετάσχω σε τέτοια πράματα, δε μου αρέσει να είμαι στατικός...
Μου αρέσει να κυκλοφορώ μέσα στο πλήθος και να βλέπω παλμό...
Έτσι κι έγινε...
Από Σταδίου μέσω Ομήρου ή Αμερικής καταλήξαμε στην Πανεπιστημίου, δεξιά και αριστερά στο προαναφερθέν στενό, υπήρχαν παρατεταγμένες πολλές διμοιρίες ΜΑΤ, και αρχίζαμε να βαδίζουμε προς την πλατεία.
Πλησιάζοντας προς την πλατεία, διέκρινες το φράκτη, τα πυροσβεστικά της ΕΛ.ΑΣ. και τους συγκεντρωμένους, δηλ. εμάς.
Επίσης στο δρόμο, ειδικά στο στενό που σας ανάφερα, υπήρχαν οι "γνωστοί - άγνωστοι". Εντάξει, τώρα μετά από δύο χρόνια, μόνο "γνωστοί - άγνωστοι" δεν είναι...συγκεκριμένο επάγγελμα έχουν, αυτή είναι η δουλειά τους και αυτή είναι η επαγγελματική τους αμφίεση.
Συζητάγαμε στην παρέα, τι ώρα θα γίνει το κάτι για να μας διαλύσουν, διότι όση πιο πολύ ώρα παραμένει ένα συγκεντρωμένο πλήθος, δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου ξημερώσει...
Οι πρώτες αντεγκλήσεις άρχισαν από την πλευρά των διαδηλωτών με κάτι γουρουνίτσες που ρίχνουν τα παιδιά το Πάσχα.
Μετά ανέλαβαν οι "γνωστοί - άγνωστοι" και μέσα σ' ένα μισάωρο είχαμε πάρει το δρόμο της επιστροφής.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Η εμπειρία μου απ' όλα αυτά τα γεγονότα είναι ότι πάντα οι γνωστοί - άγνωστοι όταν ξεκινούν τα επεισόδια είναι ακριβώς στη γωνία Πανεπιστημίου και Καραγεώργη Σερβίας, όπου βρίσκονται και τα τρία μεγάλα ξενοδοχεία.
Στα 20 μέτρα ακριβώς είναι οι επικεφαλής των μπλοκ που συμμετέχουν στα αντιλαϊκά μέτρα.
Ειδικά στο ένα μπλοκ, όπου αποτελείται από οικοδόμους, ναυτεργάτες, υπαλλήλους ΟΤΑ, δηλ. βαρέων βαρών εργαζόμενοι, είναι πολύ εύκολο 20 άτομα να βγουν και να πιάσουν 3-4 γνωστούς - αγνώστους, να τους βγάλουν τις κάσκες και να τους δώσουν στην "ασφάλεια" ή στη διάθεση του ελληνικού λαού.
Δυστυχώς δεν το κάνουν..., το μόνο που κάνουν, οπισθοχώρηση προς Πλατεία Κλαυθμώνος φωνάζοντας συνθήματα κατά της εξουσίας.
Πιστεύετε, ό,τι αν ήθελαν πραγματικά να βοηθήσουν το δοκιμαζόμενο λαό τούτες τις ώρες, δε θα έβρισκαν ένα διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης;
Θα έβρισκαν, αλλά δε θέλουν..., αυτή η κατάσταση τους βολεύει όλους... και τους μεν και τους δε...
Τους μόνους που δε βολεύει, είναι εμάς τους απλούς πολίτες, όπου ποτέ δε γαντζωθήκαμε από την οποιαδήποτε μορφή εξουσίας...και το μόνο που προσπαθούμε είναι, πως να κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας τούτες εδώ τις δύσκολες μέρες και πως να βρίσκουμε τα αναγκαία για την επιβίωσή μας...
G & M
* Η Λευτεριά θα αργήσει, αλλά θα έρθει...
Θα σας περιγράψω προσωπική μου μαρτυρία, όπως την έζησα μέσα από τη συγκέντρωση κατά της ψήφισης των μέτρων του Γ΄μνημονίου (ακολουθεί και Δ΄..., για να μην ξεχνιόμαστε).
Σημείο συνάντησης με την παρέα μου, δύο πολύ γνωστά σημεία του Κέντρου, ανάλογα με τον κόσμο που είναι συγκεντρωμένος..., είτε στο ένα, είτε στο άλλο σημείο.
Ήταν γύρω στις 18:00, που πλησίαζα την Πλατεία Συντάγματος από Ερμού. Μόλις έφτασα στο β΄ στενό κάτω από την πλατεία (οδός Βουλής), ο κόσμος ασφυκτικά πιεσμένος ο ένας πάνω στον άλλο, αφήνοντας μόνο ένα με 2 μέτρα δεξιά - αριστερά για να περνάνε οι περαστικοί.
Φτάνω στο πρώτο σημείο, δεν μπορούσα να σταθώ λόγω συνάθροισης υπερβολικού κόσμου.
Οπότε ξεκινάω για το β΄σημείο, κεντρικό σημείο της Οδού Σταδίου.
Κάνοντας όλη αυτή τη διαδρομή, από Ερμού μέχρι μέσα Σταδίου, έβλεπα πολλούς μέσα στο πλήθος να ανεμίζουν σημαίες λευκές με κάτι κόκκινο και μπλε επάνω τους.
Αμέσως το μυαλό μου, Συριζαίοι, τόσος πολύ κόσμος;
Τελικά αφού διέκρινα καλά τα χαρακτηριστικά των σημαιών που ανέμιζαν, κατάλαβα ότι ήταν η ομάδα του Πάμε.
Να σας πω την αλήθεια, με ένα ευχάριστο εσωτερικό συναίσθημα, τόσο πολύ κόσμος σα στρατιωτάκια, και δε θέλουν να κυβερνήσουν; Γιατί;
Από τη στιγμή που έχουν τόσα στρατολογημένα μέλη, πιστεύω με 5 καλές προτάσεις στο πρόγραμμά τους, ό,τι είναι πολύ εύκολο να πάρουν και άλλους πολλούς πολίτες και ειδικά από τους ανένταχτους και να δούμε το κάτι, το διαφορετικό, βρε αδελφέ μου!
Το να γαβγίζεις μόνο 40 χρόνια, δεν είναι λύση...
Θα μου πείτε τώρα γιατί σας τα γράφω όλα αυτά;
Παρακάτω...και τελειώνοντας το άρθρο μου, θα καταλάβετε...Επέστρεψα σπίτι μου αηδιασμένος απ' όλους και όλα.
Όταν αποφασίζω να συμμετάσχω σε τέτοια πράματα, δε μου αρέσει να είμαι στατικός...
Μου αρέσει να κυκλοφορώ μέσα στο πλήθος και να βλέπω παλμό...
Έτσι κι έγινε...
Από Σταδίου μέσω Ομήρου ή Αμερικής καταλήξαμε στην Πανεπιστημίου, δεξιά και αριστερά στο προαναφερθέν στενό, υπήρχαν παρατεταγμένες πολλές διμοιρίες ΜΑΤ, και αρχίζαμε να βαδίζουμε προς την πλατεία.
Πλησιάζοντας προς την πλατεία, διέκρινες το φράκτη, τα πυροσβεστικά της ΕΛ.ΑΣ. και τους συγκεντρωμένους, δηλ. εμάς.
Επίσης στο δρόμο, ειδικά στο στενό που σας ανάφερα, υπήρχαν οι "γνωστοί - άγνωστοι". Εντάξει, τώρα μετά από δύο χρόνια, μόνο "γνωστοί - άγνωστοι" δεν είναι...συγκεκριμένο επάγγελμα έχουν, αυτή είναι η δουλειά τους και αυτή είναι η επαγγελματική τους αμφίεση.
Συζητάγαμε στην παρέα, τι ώρα θα γίνει το κάτι για να μας διαλύσουν, διότι όση πιο πολύ ώρα παραμένει ένα συγκεντρωμένο πλήθος, δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου ξημερώσει...
Οι πρώτες αντεγκλήσεις άρχισαν από την πλευρά των διαδηλωτών με κάτι γουρουνίτσες που ρίχνουν τα παιδιά το Πάσχα.
Μετά ανέλαβαν οι "γνωστοί - άγνωστοι" και μέσα σ' ένα μισάωρο είχαμε πάρει το δρόμο της επιστροφής.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Η εμπειρία μου απ' όλα αυτά τα γεγονότα είναι ότι πάντα οι γνωστοί - άγνωστοι όταν ξεκινούν τα επεισόδια είναι ακριβώς στη γωνία Πανεπιστημίου και Καραγεώργη Σερβίας, όπου βρίσκονται και τα τρία μεγάλα ξενοδοχεία.
Στα 20 μέτρα ακριβώς είναι οι επικεφαλής των μπλοκ που συμμετέχουν στα αντιλαϊκά μέτρα.
Ειδικά στο ένα μπλοκ, όπου αποτελείται από οικοδόμους, ναυτεργάτες, υπαλλήλους ΟΤΑ, δηλ. βαρέων βαρών εργαζόμενοι, είναι πολύ εύκολο 20 άτομα να βγουν και να πιάσουν 3-4 γνωστούς - αγνώστους, να τους βγάλουν τις κάσκες και να τους δώσουν στην "ασφάλεια" ή στη διάθεση του ελληνικού λαού.
Δυστυχώς δεν το κάνουν..., το μόνο που κάνουν, οπισθοχώρηση προς Πλατεία Κλαυθμώνος φωνάζοντας συνθήματα κατά της εξουσίας.
Πιστεύετε, ό,τι αν ήθελαν πραγματικά να βοηθήσουν το δοκιμαζόμενο λαό τούτες τις ώρες, δε θα έβρισκαν ένα διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης;
Θα έβρισκαν, αλλά δε θέλουν..., αυτή η κατάσταση τους βολεύει όλους... και τους μεν και τους δε...
Τους μόνους που δε βολεύει, είναι εμάς τους απλούς πολίτες, όπου ποτέ δε γαντζωθήκαμε από την οποιαδήποτε μορφή εξουσίας...και το μόνο που προσπαθούμε είναι, πως να κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας τούτες εδώ τις δύσκολες μέρες και πως να βρίσκουμε τα αναγκαία για την επιβίωσή μας...
G & M
* Η Λευτεριά θα αργήσει, αλλά θα έρθει...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου