17 Νοεμβρίου 2013

Διομήδης Κομνηνός

40 χρόνια από τότε...
Αλήθεια, θυμάται κανείς από τους έφηβους εκείνης της εποχής τί συνέβη τότε και τί συμβαίνει σήμερα;
Όπως είχε πει και κάποιος πολιτικός, είμαστε λαός που ξεχνάμε...διότι αν δε ξεχνάγαμε...θα είχαμε στείλει αυτόν και τους ομοίους του στον αγύριστο...
Αλήθεια, τα παιδιά που έπεσαν εκείνο το βράδυ έξω από το Πολυτεχνείο, τα θυμάται κανείς;
Έτσι για παρηγοριά στους δικούς τους ανθρώπους και προς απάντηση σε αυτούς που υποστηρίζουν ακόμη και σήμερα ό,τι εκείνο το βράδυ δεν υπήρχαν νεκροί...

Ένας από αυτούς, ο Διομήδης Κομνηνός με κυπριακή καταγωγή και με αγώνες από μωρό παιδί στους ώμους του πατέρα του για τη Λευτεριά του νησιού τους!
Αυτό ήταν και το προπατορικό αμάρτημα του Διομήδη...


 Βεβαίως είχε βεβαρυμένο παρελθόν,
ο Διομήδης.
Πέντε χρονών, στους ώμους του πατέρα του,
φώναζε για Λευτεριά στην Κύπρο,
δέκα χρονών, ξυπόλητος,
με μια φέτα ψωμί στην τσέπη,
βάδιζε στην πορεία της ειρήνης,
στα δώδεκα ζητούσε Δημοκρατία.

Στα δεκαεπτά
μ' ένα πλακάτ στο χέρι
Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία!
Δημήτρης Ραβάνης-Ρεντής Πεζογράφος - Ποιητής

Μέσα απ' αυτό το ποίημα σεβασμός και τιμή στη μνήμη των παιδιών αυτών που έπεσαν εκείνο το φθινοπωρινό βράδυ...
Είναι το ελάχιστο...που μπορούμε να κάνουμε...

G & M

ένα μεγάλο ευχαριστώ εκ ψυχής και καρδιάς στη καθηγήτρια - φιλόλογο κ. Διαμαντοπούλου, όπου μου είχε αναθέσει να εκφωνήσω το συγκεκριμένο ποίημα...




2 σχόλια :

  1. Πόσο δίκιο έχεις Νίκο! Πρέπει να θυμόμαστε και αυτούς που αγωνίστηκαν και αυτούς που σκοτώθηκαν και αυτούς που ξεπούλησαν τα ιδανικά του Πολυτεχνείου!...
    Καλημέρα σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς, πολλοί από αυτούς που ξεπούλησαν αυτά τα ιδανικά... έγιναν βουλευτές...
      Τελικά, μήπως εκείνο το βράδυ ήταν περαστικοί;
      Τι να πω...
      Καλό σας βράδυ!

      Διαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...