Πολιτισμική Ευρώπη

Παιδί της γενιάς με τη μπλε ποδιά...

Στην τελευταία τάξη του Δημοτικού, ήθελα να κάνω και 'γώ την επανάστασή μου, δεν ήθελα να τη φορώ...
Ήταν η χρονιά για μεγάλες αλλαγές στην κοινωνία, χωρίς να καταλαβαίνουμε τι επρόκειτο να συμβεί στο μέλλον...
Πολλοί από εμάς θα επιρρίψουμε ευθύνες στην τότε πολιτική ηγεσία του τόπου...
Πιστεύω λάθος μας, εμείς ως λαός δε ξέραμε να διαχειριστούμε την απέραντη ελευθερία που μας έδωσαν οι πολιτικοί μας ταγοί, ίσως και με δόλο, δε λέω...,αλλά εμείς πώς τη διαμορφώσαμε μέσα μας αυτή την ελευθερία;
Και επειδή κάνω εισαγωγή για ένα video που θα ακολoυθήσει, το οποίο μου το έστειλε φίλη μου μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ας αναφερθώ και σε κάτι άλλο...
Ήδη, στα σχολεία, θρησκευτικά ως μάθημα, δεν κάνουν με τον τρόπο που πρέπει, όπως και ιστορία...
Και επειδή ξεκινώ το άρθρο ως παιδί της μπλε ποδιάς, ας αναφερθώ σε κάποια πραγματικά γεγονότα...

Έχω δοκιμάσει ξύλινο χάρακα!

Έχω δοκιμάσει σκαμπίλι από τη γεροντοκόρη δασκάλα!

Έχω δοκιμάσει τιμωρία στον τοίχο σαν πελαργός με το ένα πόδι, επειδή έπαιζα μπάλα στο προαύλιο!

Και τώρα ως προς τα θρησκευτικά...
Είχα συμμαθητές που δεν πίστευαν στο ίδιο με εμένα, ήταν "Μάρτυρες του Ιεχωβά", καλά παιδιά και δεν πείραζαν κανέναν, μόνο που είχαν κάποιες λόξες γενικά ως προς τη ζωή...και αυτό, λόγω σε αυτό που πίστευαν...
Ήταν άνθρωποι όμως, οπότε σαν και εμένα!
Αφού δεν πίστευαν σε αυτό που πίστευα εγώ και παρακολουθούσα στο σχολειό ως μάθημα..., ο νόμος τους έδινε το δικαίωμα της απαλλαγής.
Ναι, σε αυτά τα δύσκολα τα χρόνια, όπου δεν υπήρχε ελευθερία, όπως την εννοούσαμε, ο νόμος ήταν τέλειος...
Και όταν ακούω σήμερα, ό,τι μας ενοχλεί το γήπεδο στον Βοτανικό, αλλά όχι το τζαμί στον ίδιο χώρο, τί να πω;

Τώρα με την ησυχία σας, παρακολουθήστε το παρακάτω βιντεάκι :